O Rudnicy, a szczególnie o małej uliczce na skraju wsi, było głośno w całym kraju w połowie lutego

Rudnica leży kilka kilometrów od głównej trasy na Sulęcin, niecałe 25 km od Gorzowa. Poza szkolnym autobusem nie dojeżdża tam ani PKS, ani podmiejski. Mieszkańcy są odcięci od świata i od lat marzą o nowej drodze na Gorzów, która będzie biegła przez pobliski Kiełpin. Dzięki niej mieliby 7 km krócej do Gorzowa albo przynajmniej dobry dojazd do Kiełpina, gdzie dojeżdża podmiejski MZK. Drogę tę obiecał wójt Stanisław Peczkajtis, rządzący pierwszą kadencję. Trasa ma biec właśnie przez byłą ul. Bieruta. Podczas spotkania w sali wiejskiej z mieszkańcami wójt przypomniał o obietnicy, zapewnił, że w połowie kadencji droga powinna być już gotowa. Zaproponował więc nową nazwę: ul. Gorzowska.

Anna Bańska, mieszkanka byłej ul. Bieruta wspomina, jak jej syn chodził cztery lata do technikum w Kiełpinie piechotą, drogą przez las. - I nie tylko on. W mróz i śnieg. A gdyby zbudowali nową drogę, to może MZK z Kiełpina by do nas zajeżdżał. Wójt drogę obiecał, i jeśli ta nazwa ma w tym pomóc, to każdy jest za. A to, kim był Bierut, każdy tu wie. Owszem, w urzędach czy na wyjazdach, gdy się podawało adres, każdy robił oczy: to jeszcze taka ulica istnieje? No ale mieszkało się na Bieruta, to się mieszkało, nie czuło się przecież tego, że ta ulica nazwana jest od zbrodniarza. Gdy zaczęli mówić o zmianie nazwy, każdy tylko się martwił, że trzeba będzie ponieść koszty, wyrabiać nowe dokumenty, załatwiać dojazdy do urzędu. Ale gmina obiecała, że pokryją koszty, a nawet zapewnią dojazd starszym osobom do urzędu - mówi kobieta.

Bierut (ur. 18 kwietnia 1892 w Rurach Brygidkowskich, zm. 12 marca 1956 w Moskwie) – polski polityk, działacz komunistyczny, agent NKWD, przewodniczący Krajowej Rady Narodowej od 1944, pierwszy przywódca Polski Ludowej, Prezydent RP od 1947, przywódca PZPR (od 1948 roku jako Sekretarz Generalny, a od 17 marca 1954 I Sekretarz KC), Prezes Rady Ministrów PRL od 1952, poseł na Sejm PRL I kadencji, członek Komisji Wojskowej Biura Politycznego KC PZPR nadzorującej tzw. Ludowe Wojsko Polskie od maja 1949 roku. Bilans rządów „Tomasza” to także ok. 100 tys. ofiar różnorakich represji. (Wikipedia)